زُبانِ شِیرٰیں

یہ لطیفہ پنجابی کا ہے اور پنجابی میں ہی خوب لگتا ہے۔ ترجمہ اس کا مزا کِرکَرا کر دا گا۔
ایک بندے دا ویاہ نہیں ہوندا تے او "چھڑیاں دی اَگ نہ بلے" وی سُن سُن کے تنگ آ جاندا اے۔ آخرکار اپنے ہتھ اپنی حیاتی مکاؤن دا فیصلہ کر کے بیلے (جنگل) وچ نکل جاندا اے تانکہ اُنھوں کوئی بھگیاڑ ڈپھ لوَے۔ اپنے غم وچ غلطاں سِر نیوڑے ٹُریا جاندا تے اِک اُجاڑ جگہ انھوں اِک چُڑیل لبھدی اِے۔ او فیر وی لگا جاندا اے۔ چڑیل بڑی پرشان ہوندی اے تے چھڑاپی مار کے اوہدے رستے وچ آن کھلوندی اے۔ آکھدی اے۔۔ہو ہا ہا ہا ۔۔۔تینوں جابدا نئیں۔۔ میں چڑیل آں!
بندہ نجر اُتاں کر کے تکدا اے تے کھندا اے۔۔ ویکھنی کی ایں۔ آ فیر چمبڑ جا